Chagerijnige dag

Zonder kind(eren) om je heen is het leven vrijheid blijheid. Als je dan eens een dagje chagrijnig ben blijf je langer in je bed liggen of kruip je weg achter een gesloten deur op kantoor. Met één kind is dat al wat lastiger. Maar, je kind even “uitlenen” aan je moeder, zus, vriendin of oppas biedt dan nog wel eens uitkomst om even een dagje jezelf te zijn.

Met twee kinderen schiet dit fenomeen direct door van wel lastig naar vrijwel onmogelijk. Twee kinderen onderbrengen is bijna niet te doen. Oma vindt het niet erg om regelmatig een paar uurtjes op te passen. Tenminste dat is hier het geval. Maar meestal is dat om de lange crèchedagen te verkorten voor mijn dametjes. Zodat ik ze niet bij elkaar hoef te vegen op vrijdagmiddag. Echt veel effect voor mijzelf heeft dat niet.

Toen ik nog maar één kind had kreeg ik van chagrijnig dagen waarbij je jezelf echt heel erg zielig vind en je kind eigenlijk eventjes helemaal niet leuk meer is. Nu is twee koters heb en nog steeds alleen ben is dat er niet minder op geworden. Integendeel zelfs. Het slaaptekort is inmiddels chronisch geworden en helpt ook niet erg mee om die baaldagen minder te laten worden. Met regelmaat plak ik mijn kinderen met liefde achter het behang, interesseert het werk, wat ik normaal met veel plezier doe, me echt geen zier meer en heb ik het de hele dag door koud van vermoeidheid. Op die dagen is alles teveel.

Kinderen die huilen, zeuren of te hard gillen kunnen me dan best nog wel eens uit mijn slof laten schieten. Als ik dan niet eens zonder onderbrekingen even rustig mijn ontbijt kan eten vind ik het heel erg jammer dat de keuken bij ons geen deur meer heeft zodat ik me even tien minuten terug kan trekken om even zonder kinderen om me heen de waterlanders te laten gaan.

Wat zou het fijn zijn als er dan meer alleenstaande ouders direct in de buurt zouden zijn die je dan een handje helpen. Je even een schouder bieden om eens even flink je ongerief te laten stromen en gewoon heel even zielig te zijn. Al is het maar een uurtje. Meestal is dat al genoeg om weer tot jezelf te komen en het leven weer wat rooskleuriger te bekijken.

Ben ik labiel? Nee, ik red het prima alleen met twee kinderen. Ik werk, heb al mijn zaakjes op orde, hou zielsveel van mijn kinderen en zou ze nooit iets aandoen. Maar net als ieder ander mens heeft een alleenstaand ouder zoals ik ook wel eens een mindere dag. Misschien iets vaker dan een doorsnee moeder omdat er minder “gelucht” kan worden.