Opzij schuiven

Ruim vier jaar ben ik nu alleenstaand ouder, het went nooit. Ook al ben ik niet gewend om samen met iemand te leven behalve met mijn kinderen. Ook ik klim regelmatig tegen de muren op. Overweldigend vind ik het. Mijn hele leven bestaat tegenwoordig uit moeten. Weinig gebeurt meer gewoon omdat het leuk is.

Natuurlijk geniet ik ook van mijn kinderen, maar ik zou maar wat graag ook eens even een weekend vrij hebben! Uitslapen, ook al denk ik dat ik dat niet echt meer kan, zonder gezeur om me heen ontbijten. Want waar blijf je als ik, als eigen mens, mijn wil. De mijne is spoorloos verdwenen. Ik heb het a een tijdje niet erg meer naar mijn zin op mijn werk. Ben daardoor sneller geïrriteerd, ook thuis, heb weinig energie en dus ook geen zin om leuke dingen te gaan ondernemen. Ik merk dat we in een cirkeltje ronddraaien. Ik weet het…maar hoe komen we eruit? Financiën ervoor zijn er niet. Met dank aan de belastingdienst heb ik in een zeer korte tijd ineens een enorme schuld. Net dit jaar uiteraard waarin ik minder werk om wat meer tijd te hebben voor de meiden en dus minder verdien. Op zich niet erg, want we komen er wel weer uit, maar het vreet aan je.

Dan hoor ik s ochtends vroeg, in de auto op we naar de crèche en de bso, een radiospot. Over hoe blij je moet zijn dat je niet als nieuwbakken wereldburger als meisje in China bent. s Avonds zie ik op de televisie mensen ik mensen in schrijnende armoede voor de ruines van hun voormalige huis staan. Acuut speelt mijn schuldgevoel op. Wat zit ik nou te klagen? Ik heb een huis, een auto, een baan, twee mooie meiden.

Toch blijft het gevoel. Dit is het niet. Dit ben ik niet. Van nature ben ik een gevoelsmens. Reageer vaak impulsief op dingen en kan me ook 200% in iets storten. Als je kinderen krijgt verdwijnt er een stuk van jezelf, van je aard, naar de achtergrond. Je kunt niet meer zomaar je baan opzeggen omdat het niet leuk is. Je kunt niet ineens besluiten naar de bios te gaan. Maar wat dan? Je moet toch ergens jezelf kunnen opladen? Je ego weer een beetje oppoetsen om in het dagelijks leven goed voor de dag te komen.

In dit soort tijden heb ik nogal eens de neiging om uit de band te springen. Niet de gebaande paden te volgen. Iedereen te laten voor wat ie is en gewoon mijn eigen plan te trekken. Maar…wat dan met de meiden? Hoe moet dat dan? Hoe ver moet je gaan in het opzij schuiven van jezelf voor je kinderen?