Stereotype beeld

Ik kom steeds vaker tegen dat mensen een stereotype beeld hebben van wat een alleenstaande, en dan ook nog ouder, is. Dat beeld is opgebouwd uit een aantal ingrediënten. Men neme: een oververmoeide, onverzorgde huisvrouw in campingsmoking, geflankeerd met een x-aantal schreeuwende kinderen, een bankrekening zo rood gekleurd dat het niet zou misstaan in het Red Light District en als slagroom op de taart een Dwaze Vader die in Batman outfit dreigt van een gebouw te springen als hij het schreeuwende grut niet te zien krijgt.

Ze zijn er ongetwijfeld deze mensen bij wie het gat waarin ze gevallen zo diep is geworden dat ze er zonder een vriendelijke helpende hand niet meer uit komen. Maar niet iedereen voldoet aan dit beeld. De alleenstaande ouders die ik ken voldoen ook niet aan dit beeld. Merendeel werkende mensen, met netjes opgevoede kinderen die het allemaal zelf weten te rooien.

Neem nou de schrijfster van het nieuwe boek Van Alleen naar Twee, Eva Brussaard. 25 jaar, zoontje van 2, heeft in twee jaar tijd een boek geschreven waar alleenstaande moeders in dit geval, nog veel aan kunnen hebben. Silvie Raap, nog zo’n kanjer, heeft in haar eentje als 19-jarige een stichting opgericht voor tienermoeders en daarmee de nodige prijzen in de wacht gesleept.

Ikzelf voldoe ook niet aan het beeld, ik werk, heb twee kinderen, rooi het in mijn eentje zonder alimentatie. Mijn kinderen zijn, voor zover dat mogelijk is met nog kleine kinderen, netjes opgevoed. Ik trek s avonds na het douchen graag een campingsmoking aan, maar die krijgt de buitenwereld nooit te zien. Mijn studenten zien me vaak aan voor een medeleerling, dus het beeld van de uitge-rangeerde huisvrouw is blijkbaar ook niet van toepassing.

Waar halen mensen dit beeld dan vandaan vraag ik me af. Alleen omdat het juist de schrijnende gevallen zijn die in de media terecht komen? De alleenstaande ouders die het niet meer aankunnen? Gek eigenlijk dat je van de minstens zoveel andere alleenstaande ouders nooit iets hoort. Werkend of niet werkend, het merendeel van de alleenstaande ouders redden het wel.

Wij zijn niet zielig! Om voor mezelf te spreken, ik ben NIET zielig. Dat beeld van de zielige alleenstaande ouder moet maar eens veranderen. Wie doet er mee? Stuur me je verhaal en laat zien dat je niet zielig bent.